Trójmiasto - imprezy, koncerty, informacje

„Kontrabasista” Patricka Süskinda to tylko pozornie opowieść o muzyku zasiadającym w ostatnim rzędzie orkiestry symfonicznej. Pozornie, bo naprawdę to historia o człowieku wrażliwym, o jego rozpaczliwej samotności, bezsilności, wnętrzu pustym i wypalonym.

Pierwsza teatralna realizacja scenariusza Marka Koterskiego, według którego autor zrealizował kultowy już dzisiaj film. "Dzień świra". To historia mężczyzny uwikłanego w natręctwa życia codziennego, dla którego każdy kontakt z drugim człowiekiem jest piekłem i ogromnym wyzwaniem jednocześnie.

Pierwsza teatralna realizacja scenariusza Marka Koterskiego, według którego autor zrealizował kultowy już dzisiaj film. "Dzień świra". To historia mężczyzny uwikłanego w natręctwa życia codziennego, dla którego każdy kontakt z drugim człowiekiem jest piekłem i ogromnym wyzwaniem jednocześnie.

Na scenę Opery Bałtyckiej powrócił tradycyjnie wystawiany w okolicy świąt Bożego Narodzenia balet „Dziadek do orzechów” Piotra Czajkowskiego. Jest to jednak zupełnie inny spektakl niż ten, do którego przyzwyczajona jest trójmiejska publiczność – wystawiony został bowiem we współczesnej aranżacji. Reżyseria i choreografia jest dziełem znakomitego i cenionego niemieckiego choreografa i tancerza Hansa Henninga Paara. Należy także podkreślić fakt, że balet zrealizowany został z towarzyszeniem Orkiestry Opery Bałtyckiej pod dyrekcją Macieja Niesiołowskiego.

Na scenę Opery Bałtyckiej powrócił tradycyjnie wystawiany w okolicy świąt Bożego Narodzenia balet „Dziadek do orzechów” Piotra Czajkowskiego. Jest to jednak zupełnie inny spektakl niż ten, do którego przyzwyczajona jest trójmiejska publiczność – wystawiony został bowiem we współczesnej aranżacji. Reżyseria i choreografia jest dziełem znakomitego i cenionego niemieckiego choreografa i tancerza Hansa Henninga Paara. Należy także podkreślić fakt, że balet zrealizowany został z towarzyszeniem Orkiestry Opery Bałtyckiej pod dyrekcją Macieja Niesiołowskiego.

Na scenę Opery Bałtyckiej powrócił tradycyjnie wystawiany w okolicy świąt Bożego Narodzenia balet „Dziadek do orzechów” Piotra Czajkowskiego. Jest to jednak zupełnie inny spektakl niż ten, do którego przyzwyczajona jest trójmiejska publiczność – wystawiony został bowiem we współczesnej aranżacji. Reżyseria i choreografia jest dziełem znakomitego i cenionego niemieckiego choreografa i tancerza Hansa Henninga Paara. Należy także podkreślić fakt, że balet zrealizowany został z towarzyszeniem Orkiestry Opery Bałtyckiej pod dyrekcją Macieja Niesiołowskiego.

„Kontrabasista” Patricka Süskinda to tylko pozornie opowieść o muzyku zasiadającym w ostatnim rzędzie orkiestry symfonicznej. Pozornie, bo naprawdę to historia o człowieku wrażliwym, o jego rozpaczliwej samotności, bezsilności, wnętrzu pustym i wypalonym.

„Wesele Figara” to kontynuacja losów byłego golibrody („Cyrulik sewilski”), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana – Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę – piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za „nowymi emocjami”. Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę – pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.

„Wesele Figara” to kontynuacja losów byłego golibrody („Cyrulik sewilski”), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana – Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę – piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za „nowymi emocjami”. Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę – pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.

„Wesele Figara” to kontynuacja losów byłego golibrody („Cyrulik sewilski”), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana – Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę – piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za „nowymi emocjami”. Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę – pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.

Legenda francuskiej piosenki. Niezwykła kobieta i niezwykły głos. Jej biografia i twórczość fascynują do dziś nie tylko Francuzów. Jej życie pełne było porażek i sukcesów, awantur, nieszczęśliwej miłości i rozczarowań.

„Eugeniusz Oniegin” odbiega znacznie od tego, do czego przyzwyczaił nas XIX-wieczny teatr operowy. Nie ma tu triumfalnych marszy, procesji, księżniczek, umykających logice decyzji zdesperowanych bohaterów – słowem: sztampy i „boskich idiotyzmów”. Świadom tego Czajkowski nie nazwał swego dzieła „operą” tylko „scenami lirycznymi”. Mało tego – prawo pierwszego wykonania przyznał nie rutyniarzom z profesjonalnego teatru tylko studentom Konserwatorium Moskiewskiego (a stało się to w roku 1879).

„Eugeniusz Oniegin” odbiega znacznie od tego, do czego przyzwyczaił nas XIX-wieczny teatr operowy. Nie ma tu triumfalnych marszy, procesji, księżniczek, umykających logice decyzji zdesperowanych bohaterów – słowem: sztampy i „boskich idiotyzmów”. Świadom tego Czajkowski nie nazwał swego dzieła „operą” tylko „scenami lirycznymi”. Mało tego – prawo pierwszego wykonania przyznał nie rutyniarzom z profesjonalnego teatru tylko studentom Konserwatorium Moskiewskiego (a stało się to w roku 1879).

„Eugeniusz Oniegin” odbiega znacznie od tego, do czego przyzwyczaił nas XIX-wieczny teatr operowy. Nie ma tu triumfalnych marszy, procesji, księżniczek, umykających logice decyzji zdesperowanych bohaterów – słowem: sztampy i „boskich idiotyzmów”. Świadom tego Czajkowski nie nazwał swego dzieła „operą” tylko „scenami lirycznymi”. Mało tego – prawo pierwszego wykonania przyznał nie rutyniarzom z profesjonalnego teatru tylko studentom Konserwatorium Moskiewskiego (a stało się to w roku 1879).

„Eugeniusz Oniegin” odbiega znacznie od tego, do czego przyzwyczaił nas XIX-wieczny teatr operowy. Nie ma tu triumfalnych marszy, procesji, księżniczek, umykających logice decyzji zdesperowanych bohaterów – słowem: sztampy i „boskich idiotyzmów”. Świadom tego Czajkowski nie nazwał swego dzieła „operą” tylko „scenami lirycznymi”. Mało tego – prawo pierwszego wykonania przyznał nie rutyniarzom z profesjonalnego teatru tylko studentom Konserwatorium Moskiewskiego (a stało się to w roku 1879).

Ta historia może się wydarzyć zawsze i wszędzie. Jej bohaterami jest para zakochanych, która ma przeciwko sobie cały świat. Nawet najbliżsi nie mogą być wsparciem. Szekspirowski mit Romea i Julii często przybiera realne kształty. Ile to już zdarzyło się historii zakochanych, którzy stali się ofiarami sztucznych podziałów i konfliktów?

Ta historia może się wydarzyć zawsze i wszędzie. Jej bohaterami jest para zakochanych, która ma przeciwko sobie cały świat. Nawet najbliżsi nie mogą być wsparciem. Szekspirowski mit Romea i Julii często przybiera realne kształty. Ile to już zdarzyło się historii zakochanych, którzy stali się ofiarami sztucznych podziałów i konfliktów?

Ta historia może się wydarzyć zawsze i wszędzie. Jej bohaterami jest para zakochanych, która ma przeciwko sobie cały świat. Nawet najbliżsi nie mogą być wsparciem. Szekspirowski mit Romea i Julii często przybiera realne kształty. Ile to już zdarzyło się historii zakochanych, którzy stali się ofiarami sztucznych podziałów i konfliktów?

Ta historia może się wydarzyć zawsze i wszędzie. Jej bohaterami jest para zakochanych, która ma przeciwko sobie cały świat. Nawet najbliżsi nie mogą być wsparciem. Szekspirowski mit Romea i Julii często przybiera realne kształty. Ile to już zdarzyło się historii zakochanych, którzy stali się ofiarami sztucznych podziałów i konfliktów?

Trasa koncertowa Katarzyny Groniec rozpoczęta! Cykl występów w całej Polsce związany jest z premierą jej najnowszego albumu – "Listy Julii". Na repertuar składają się piosenki Elvisa Costello z płyty „The Juliet Letters” w polskich tłumaczeniach samej wokalistki.