Prof. Grzegorz Węgrzyn z Uniwersytetu Gdańskiego przewodniczącym Rady Doskonałości Naukowej

Rada Doskonałości Naukowej to nowy organ działający na rzecz rozwoju kadry naukowej. Dba o najwyższe standardy jakości działalności naukowej wymagane do uzyskania stopni naukowych, stopni w zakresie sztuki i tytułu profesora. Docelowo RDN zastąpi Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w zakresie nadzoru nad indywidualnymi postępowaniami awansowymi.

Pierwsza kadencja RDN zaczęła się 1 czerwca i będzie trwała do końca 2023 roku. Skład RDN ustalany był w ramach wyborów, w których mogły wziąć udział wszystkie osoby posiadające stopień doktora habilitowanego lub tytuł profesora. Naukowców, którzy posiadali uprawnienia do głosowania i którzy znaleźli się na liście wyborczej, było ponad 28 tysięcy. Ponad 18 tys. z nich wzięło udział w wyborach. W Radzie Doskonałości Naukowej zasiądzie 141 osób.

Nowy przewodniczący

Kariera naukowa prof. Grzegorza Węgrzyna związana jest od początku z Uniwersytetem Gdańskim, gdzie pracował jako asystent (w latach 1987-1992), adiunkt (1992-1996), adiunkt ze stopniem dr hab. (1996-1997), profesor nadzwyczajny (1997-1999) a od 1999 roku profesor zwyczajny. Od tego również roku jest zatrudniony w Katedrze Biologii Molekularnej Uniwersytetu Gdańskiego. Obecnie jest kierownikiem tej katedry. W latach 2002–2008 pełnił funkcję dziekana Wydziału Biologii, Geografii i Oceanologii UG, a w latach 2008–2016 był prorektorem ds. nauki na Uniwersytecie Gdańskim.

W międzyczasie odbył dwa długoterminowe staże naukowe: w Zakładzie Biochemii Szkoły Medycznej Uniwersytetu w Nottingham (Wielka Brytania) oraz w Centrum Genetyki Molekularnej Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego (USA).

Profesor Węgrzyn kierował zespołem naukowców, który opracował pierwszą skuteczną metodę leczenia choroby Sanfilippo, pozwalającą na zatrzymanie wyniszczających procesów chorobowych. Zainteresowania badawcze profesora to mechanizmy replikacji DNA plazmidów i bakteriofagów, regulacja ekspresji genów w komórkach bakteryjnych oraz zastosowanie elektrycznych bio-chipów.

Jest autorem i współautorem ponad 300 artykułów naukowych, wydanych w ogromnej większości w międzynarodowych czasopismach naukowych, redaktorem jednej monografii, autorem jednego podręcznika, współautorem patentu międzynarodowego oraz współautorem ponad 400 komunikatów na konferencjach naukowych.

Na prowadzenie badań naukowych uzyskiwał finansowanie zarówno z instytucji krajowych (ponad 30 grantów z Komitetu Badań Naukowych, Ministerstwa właściwego do spraw nauki, Narodowego Centrum Nauki, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz innych organizacji i fundacji wspierających badania naukowe) jak i zagranicznych (kilkanaście grantów, w tym z Komisji Europejskiej w ramach Programów Ramowych).

Prowadził i nadal prowadzi szeroko zakrojoną współpracę międzynarodową, m.in. z naukowcami z następujących ośrodków: Uniwersytet w Sheffield (Wielka Brytania), Instytut Genetyki Molekularnej

im. Maxa-Plancka w Berlinie (Niemcy), Uniwersytet Kalifornijski w San Diego (USA), Uniwersytet Stanu Nowy Jork w Buffalo (USA), Uniwersytet Stanu Michigan w Ann Arbor (USA), Politechnika Sztokholmska (Szwecja), Uniwersytet w Oulu (Finlandia), Uniwersytet im. E.-M.-Arndta w Gerifswaldzie (Niemcy), Królewski Szpital Dziecięcy w Manchesterze (Wielka Brytania), Uniwersytet Paryski VII (Francja).

Jest laureatem szeregu nagród naukowych. Wielokrotnie był zapraszany do wygłaszania wykładów plenarnych na międzynarodowych konferencjach naukowych. Pełnił i nadal pełni szereg funkcji w organizacji nauki i działalności uczelni.