W 2004 roku film został nagrodzony czterema Cezarami.

Abdelkrim, pseudonim Krimo, 15 lat, mieszka w blokowisku na przedmieściach Paryża. Wraz z rodzicami (matka pracuje w supermarkecie, ojciec jest w więzieniu) marzy o morskiej podróży na koniec świata. Tymczasem jednak chłopiec włóczy się po dzielnicy w towarzystwie najlepszego przyjaciela Erika i całej „bandy” kumpli. Jest wiosna. Krimo zakochuje się w koleżance z klasy, Lydii. Z jej inicjatywy licealiści przygotowują do wystawienia na zakończenie roku sztukę Marivaux „Igraszki trafu i miłości”. Krimo pragnie dołączyć do trupy teatralnej, by wyznać wybrance serca miłość posiłkując się tekstem Marivaux.

Pokazując życie pomiędzy szkołą, instytucją społeczno-kulturalną a zakamarkami blokowiska, reżyser Abdellatif Kechiche konstruuje portret dzisiejszych nastolatków. Okres dojrzewania wypełniony wątpliwościami, marzeniami i niepewnością. Kechiche unika stereotypów, nie piętnuje przedmieść, przeciwnie, stara się ukazać życie jak najbardziej codzienne w zwykłym osiedlu. Nie skupia się na wizualnej stronie dzielnicy. Interesuje go przede wszystkim witalność „dzielnic ludowych” – jak je nazywa. Widza zachęca do przyjrzenia się nastolatkom, które zupełnie nie wiedzą, co począć z uczuciami, jak reagować na ich nagły wybuch.

Rreżyser Abdellatif Kechiche (znany z filmu: „Wina Woltera”) świetnie wykorzystuje możliwości filmowego medium. Posługując się częstymi zbliżeniami, sprawia, że widz jest bardzo blisko bohaterów. Praca kamery i faktura cyfrowego obrazu nadają filmowi cechy dokumentu, co wzmacnia jeszcze wrażenie autentyczności.

Abdellatif Kechiche

Zanim zainteresuje się reżyserią filmową, Abdellatif Kechiche debiutuje na scenie jako aktor. Jednocześnie pisze scenariusze. Udaje mu się zainteresować producenta filmowego Jean-François Lepetit historią „La Faute a Voltaire” / „Wina Woltera”, o młodym Tunezyjczyku, który przyjeżdża do Paryża i zakochuje się w dziewczynie wyrzuconej na margines społeczny. Film wchodzi na ekrany w 2000 r., na Festiwalu w Wenecji zdobywa nagrodę dla najlepszego debiutu filmowego. W 2003 roku, praktycznie już bez żadnego wsparcia, Kechiche przystępuje do realizacji drugiego filmu „Unik”. Scenariusz do tego filmu przeleżał 13 lat w szufladzie. Na „Unik” posypał się grad nagród, m.in. Cesary dla najlepszego filmu i za reżyserię oraz liczne nagrody na festiwalach we Francji i zagranicą (m.in. w Stambule, Sztokholmie i w Buenos Aires).