Vanilla Ninja i Mattafix - podpisywanie płyt

Tego roku Estonia po raz pierwszy zdobywa Grand Prix na Eurowizji, rok później Maarja Kivi startuje w eliminacjach do festiwalu. Zaledwie szesnastoletnia wtedy wokalistka zwraca na siebie uwagę menedżera poszukującego utalentowanych dziewczyn do zespołu rockowego - Maarja zostaje jego główną wokalistką i basistką.

W zespole grają także siedemnastoletnia Lenna Kuurmaa (gitara), która dostała się do półfinału programu TV „Fizz Superstar 2002”, oraz przyjaciółki Piret Järvis (gitara) i Katrin Siska (instrumenty klawiszowe).

Tak powstaje Vanilla Nina, zespół, który wkrótce zaczyna odnosić spektakularne sukcesy.

Debiutancki album „Vanilla Ninja” z 2003. roku, na którym znalazły się piosenki zaśpiewane zarówno po angielsku jak i w ojczystym języku dziewczyn, natychmiast zapewnia zespołowi status supergwiazd w Estonii. 

W tym samym roku zespół Vanilla Ninja dostaje propozycję przeniesienia się do Niemiec. Pierwszy singiel dziewczyn zrealizowany w Niemczech i zatytułowany „Tough Enough” znajduje się w pierwszej dwudziestce niemieckich list przebojów, zaś późniejszy album nagrany całkowicie w języku angielskim  „Traces Of Sadness” z 2004. roku, staje się międzynarodowym bestsellerem i zdobywa status platynowej płyty w Niemczech.

W międzyczasie wokalistka i basistka Maarja zachodzi w ciążę, opuszcza zespół i zostaje zastąpiona przez młodziutką, piętnastoletnią basistkę Triinu Kivilaan -  uderzająco podobną do poprzedniczki.

Główną wokalistką zostaje Lenna, a zespół nie schodzi z list przebojów dzięki takim piosenkom jak „Don’t Go Too Fast”, „Liar” i “When The Indians Cry”.

Dziewczyny odnoszą sukcesy w kilkunastu krajach europejskich, a także w Japonii i Brazylii.

Jednakże Vanilla Ninja nigdzie nie cieszą się tak ogromnym uznaniem, jak w rodzimej Estonii: to tam grają plenerowy koncert dla 20-tysięcznej widowni, tam również odbywa się ich największy dotychczas koncert z towarzyszeniem ogromnej orkiestry smyczkowej, który oklaskuje 8 tysięcy fanów. 

 W 2005 roku Vanilla Ninja podbija rynek muzyczny albumem „Blue Tattoo” i singlem „Cool Vibes”.

Tą właśnie piosenką szwajcarskiego producenta, zespół reprezentuję Szwajcarię na Konkursie Piosenki Eurowizji, zajmując ósmą pozycję - najwyższe miejsce, jakie Szwajcaria zdobywa od lat. 

 Gdy pod koniec roku od zespołu odchodzi basistka, Lenna, Piret i Katrin spontanicznie postanawiają, że pozostaną tercetem.

 W ciągu zaledwie kilku lat dziewczyny z Vanilla Ninja zrobiły spektakularną karierę. Zespół ma na koncie masę hitów, trzy albumy studyjne o złotym i platynowym statusie, kolekcję największych przebojów i dwa wydawnictwa DVD.

 Najnowszy album „Love Is War” otwiera nowy okres dla Vanilla Ninja, tria które od lat żyje na walizkach.

„Uwielbiamy występy, trasy koncertowe i podróże” - mówią urocze Estonki.

 Jednak pomimo ciągłego ruchu, dziewczęta są dziś znacznie spokojniejsze niż kiedyś, ich piosenki na „Love Is War” są spójniejsze, a zarazem bardziej złożone.

W Niemczech utwór „Dangerzone”  - pierwszy singiel z nowego albumu, został wykorzystany w trailerze popularnego serialu „Veronica Mars”, teledysk do piosenki nakręcono w Kapsztadzie

Mattafix – Nazwa grupy MATTAFIX pochodzi od wyrażenia, które można usłyszeć na każdym kroku na wyspie St Vincent: “Matter fixed” (nie ma sprawy, załatwione); będącego lokalną wersją powszechnego karaibskiego “No problem” (żaden problem).

 Marlon Roudette i Preetesh Hirji; jeden dorastał w idyllicznych tropikach St Vincent, drugi w mrokach i zawieruchach londyńskiej Harrow Road; Anglo-antylskie korzenie i hinduskie dziedzictwo kulturowe. Przecież ci dwaj powinni się nie znosić! Jednak przypadkowe spotkanie w studiu nagrań, wspólna pasja muzyczna, wreszcie odkrycie, że przez krótką chwilę uczęszczali do tej same podstawówki na Ladbroke Grove (Marlon wyprowadził się z Londynu w wieku 9 lat) – to wszystko sprawiło, że Mattafix są doskonałym dowodem na to, iż taka różnorodność nie tylko nie przeszkadza nawiązywać współpracy, ale pozwala stworzyć coś wyjątkowego.

             Marlon i Preetesh zaczynają po przeciwnych stronach muzycznego spektrum, inspirują się zupełnie inną muzyką, jednak potrafią obrócić to na swoją korzyść tworząc piosenki, które zawierają wszystko to, co znajduje się pomiędzy dwoma skrajnościami. Blues, jazz, bangra, punk, roots reggae, hip hop, pop, calypso, heavy metal, klasyczny soul, dancehall… wszystko to filtrują z typowo brytyjskim wielo-kulturowym podejściem do muzyki: wszystkie chwyty dozwolone plus zakaz przesadzania. Ich zaraźliwa radość życia i wszystko, co z niej wypływa sprawia, że Mattafix potrafią doskonale oddać ducha tej różnorodności i opierając się subtelnie na wszystkim, co dzieje się dokoła odtwarzają to w niezwykle charakterystyczny i ambitny sposób. Udało im się stworzyć wyjątkowy, niezwykle brytyjski urban blues, który jest odzwierciedleniem ich własnej, ale także naszej różnorodności właściwej prawdziwym ludziom żyjącym w prawdziwym świecie, nie zaś tym omawianym na wykładach ze wstępu do socjologii.

             Oczywiście eksperymenty z rockiem, reggae, hip hopem czy house nie byłyby wiele warte, gdyby muzycy nie potrafili przetłumaczyć ich na język własnych piosenek, i właśnie to jest jedna z najmocniejszych stron Mattafix. Oni piszą piosenki. Marlon i Preetesh nie składają beatów, loopów i rymów, . Dla nich studio to miejsce nagrań, a nie tworzenia, dlatego przy komponowaniu materiału zdecydowanie lepiej czują się w towarzystwie instrumentów akustycznych – gitary i pianina. Dopiero kiedy każda piosenka posiada już jasną koncepcję muzyczną Mattafix zaczynają planować jej wersję cyfrową.

             W trakcie studiów Preetesh pracował jako inżynier z wieloma współczesnymi gwiazdami, od których za każdym razem uczył się czegoś nowego. Stąd wzięła się jego obsesja na punkcie techniki, dzięki której zrobił niesamowite wrażenie na Marlonie .Wspólnie doszli do wniosku, że najlepszy sposób, żeby ich lekko ekscentryczne, bezkompromisowe piosenki zostały usłyszane, należy zapewnić im jak najnowocześniejsze brzmienie. Oczywiście przy zachowaniu wszystkich rządzących ich muzyką reguł.

             Mattafix nie stronią od hip hopu , jednak od czasu do czasu czerpią garścią z trików old school reggae tworząc  karuzelową dwu-akordową strukturę. Na albumie, który skończyli nagrywać każda piosenka jest innym rozdziałem tej samej książki. Marlon i Preetesh snują rozmaite opowieści i trudno wskazać, która z nich jest najważniejsza.

 I tu zaczyna się wielka rola tekstów. Ich piosenki przenika światło i mrok, radość i strach, to historie, dzięki którym słuchacz może tworzyć swój własny obraz, szukać własnych znaczeń. Jest to bluesowa narracja, której początek dały wypełnione poezją notatniki Marlona, zbiory wierszy, w których opisywał swoje życie, miłość, swoje myśli i nadzieje, które tworzyły tematyczną całość jeszcze długo przedtem, nim nadano im odpowiednią melodię. Dzięki temu właśnie Mattafix wywołuje prawdziwe emocje, nie zaś dostosowane do aktualnych potrzeb tanie wrażenia. Zespół nie wyrzuca z siebie słownej sieczki, słów i fraz traktowanych wyłącznie jako kolejny instrument rytmiczny.

             Muzyka Mattafix wymaga odrobiny skupienia. Pomimo swojej przebojowości wymaga od słuchaczy czegoś więcej, niż poddania się klimatowi. Podejście osobiste mile widziane. Weźcie Mattafix do domu, posłuchajcie ich i poznajcie ich świat. Być może wcale tak bardzo nie różni się od waszego.